νεκροπολιτικοί συνειρμοί

Σήμερα το πρωί τα νεφρά του ΔΚ σταμάτησαν να λειτουργούν/
ή
Ο μπαμπάς μου, ο ΔΚ, και ο Ανδρέας Παπανδρέου: νεκροπολιτικοί συνειρμοί/
ή
Αγαπητό 1981, έρχομαι από το 2021˙ είναι πολύ άσχημα τα πράγματα!

*

Στις 5 Μαΐου του 2021, συμπληρώνονται 40 χρόνια από τον θάνατο του απεργού πείνας Μπόμπι Σάντς στη θατσερική Βρετανία του 1981, ενώ τον Οκτώβρη του 2021 συμπληρώνονται 40 χρόνια από την πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Πριν από μερικά βράδια είδα στον ύπνο μου τον Ανδρέα Παπανδρέου. Για την ακρίβεια, πριν από μερικά βράδια είδα στον ύπνο μου τον Αντρέα Παπανδρέου στη βεράντα του πατρικού μου (sic), σε κάτι σαν δεξίωση των τεσσάρων.

Έτρεξα έξω, τον διέκοψα από το παρεάκι του, και του είπα αγχωμένη: “Αντρέα Παπανδρέου, έχω έρθει από το 2021! Είναι πολύ άσχημα τα πράγματα!”.

Εννοείται ότι τις πρώτες δυο μέρες το έλεγα παντού σαν αστείο. Σαν αυτοσαρκαστικό, τραγελαφικό, εξευτελιστικό αστείο, που θεωρούσα κι εγώ ότι ξεμπροστιάζει πως στο υποσυνείδητό μου νιώθω όλο και περισσότερο σαν μικρό μπιζέλι, πως στο υποσυνείδητό μου έχω την ντροπιαστική και πολιτικά απαράδεκτη ανάγκη ενός μεσσία, ενός ασπρομάλλη κυρίου με σακάκι, ενός πατέρα, να πάρει απο πάνω μου την ευθύνη, να μου πει τι σκατά να κάνουμε για να βγούμε από αυτή τη νεκροπαγίδα.

Και σα να τα ήξερε όλα αυτά, μια φίλη μου έστειλε εχτές όντως μια φωτογραφία του δικού μου του μπαμπά.

*

ΠΡΩΤΟ ΦΛΑΣ ΜΠΑΚ. Το καλοκαίρι του 2009 ήμουν 24 χρονών. Ο πατέρας μου ήταν 80 χρονών, ήταν στο νοσοκομείο και είχε καρκίνο. Λίγο πριν τον Δεκαπενταύγουστο, ο γιατρός φώναξε τη μητέρα μου στο γραφείο του και της είπε ότι όσο θα λείπει σε άδεια, σε περίπτωση που ο πατέρας μου χρειαστεί εντατική “έχω αφήσει χαρτί να μην τον βάλουν”. Η μητέρα μου είπε να ρωτήσουμε και τη Τζίνα, ο γιατρός είπε “η Τζίνα συμφωνεί”.

“Τι νόημα έχει, εξάλλου, να κρατήσουμε έναν 80χρονο καρκινοπαθή στην εντατική;” σκεφτόμουν τις επόμενες μέρες, όσο η μητέρα μου αμφιταλαντευόταν μπροστά στο θεωρητικό ερώτημα. “Ο πατέρας μου” έλεγα εγώ “δεν είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου. Δε χρειάζεται να τον ταλαιπωρήσουμε άλλο. Δε θα μείνει η χώρα χωρίς πρωθυπουργό”. Τα θυμήθηκα όλα αυτά χτες, με τη φωτογραφία του πατέρα μου που μου έστειλε η φίλη.

ΔΕΥΤΕΡΟ ΦΛΑΣ ΜΠΑΚ (μέσα στο φλας μπακ). Στο γύρισμα του 1996 ήμουν 10 χρονών. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν πρωθυπουργός και (όταν παραιτήθηκε) πρέπει να ήταν ήδη έναν μήνα στην εντατική. Θυμάμαι να αντιλαμβάνομαι τη συλλογική αμηχανία. Θυμάμαι επίσης να αντιλαμβάνομαι για πρώτη φορά ότι η ζωή και ο θάνατος κάποιων ανθρώπων δεν τους ανήκει με τον τρόπο που μου ανήκει εμένα η ζωή και ο θάνατός μου (που απ’ τη στιγμή που είμαι κι εγώ μητέρα, πια, μάλλον δε μου ανήκει ούτε εμένα).

ΤΡΙΤΟ ΦΛΑΣ ΜΠΑΚ: Θυμάμαι την άρνησή μου τον Δεκέμβρη του 2008, όταν κάποιος φίλος προσπάθησε να μου εξηγήσει ότι στο πανηγυρικό κλίμα της εκλογής του ΠΑΣΟΚ το 1981 συμμετείχε ολόκληρος ο κινηματικός χώρος (όταν στο δικό μου φαντασιακό το ΠΑΣΟΚ είναι αποκλειστικά κάτι σαν το Μπέιγουοτς σε κοινοβουλευτικό κόμμα).

*

Είδα στον ύπνο μου τον Ανδρέα Παπανδρέου, κι εννοείται ότι τις πρώτες δυο μέρες το έλεγα παντού σαν αυτοσαρκαστικό αστείο, αλλά σήμερα άρχισα να φοβάμαι ότι δε φταίει η δικιά μου υποσυνείδητη πολιτική μικροπρέπεια, απελπισία, ή παραίτηση, αλλά μια σειρά από νεκροπολιτικοί συνειρμοί.

Σήμερα το πρωί τα νεφρά του ΔΚ σταμάτησαν να λειτουργούν. Είναι αναστρέψιμες οι βλάβες στο σώμα του ΔΚ; Είναι ο ΔΚ υπεύθυνος -όπως το δικαστήριο της Λαμίας αποφάνθηκε- για την κατάσταση της υγείας του; Είναι -όπως έγραψε ο δήμαρχος Αθηναίων- η ζωή του δική του;

Όλες οι απαντήσεις είναι ΟΧΙ. Ο νεκρός που δεν πρέπει να πεθάνει, δεν πρέπει να πεθάνει για ΕΜΑΣ.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ.